Onze laatste week op het water gaat nu in. Vandaag (9 juli) liggen we in het centrum van Keulen, vlakbij de dom. Vanaf hier schrijven we het laatste verslag van ons lange avontuur. Deze etappe begon 25 juni in Toul.

Toul
Donderdag 25 juni ligt de haven van Toul tjokvol omdat de sluizen op de Franse Moezel tien dagen gesloten zijn geweest voor groot onderhoud. De volgende dag gaan de sluizen weer open en stroomt de haven leeg. Nu kunnen wij er een mooi plekje uitzoeken. We bekijken de stad en de kathedraal St. Etienne. 's Avonds barst er een flink onweer los.

Politiecontrole
Als we zondagochtend 28 juni vroeg willen vertrekken komt er politie op de sluis: controle. We moeten alle papieren laten zien (gelukkig wordt er nu voor het eerst ook naar het vaarbewijs gevraagd, dus dat hebben we niet voor niets gehaald) en er wordt gekeken of de voorgeschreven brandblusapparaten, reddingsboeien en verbandtrommel wel aan boord zijn. Het enige wat we niet bij ons hebben zijn de verplichte reddingsvesten. De grap dat Marcella's cup D voldoende drijfvermogen biedt wordt gewaardeerd en we krijgen gelukkig geen boete. Bij de grote sluis van Fontenay hebben we bijna een uur oponthoud: er is een olielek in de hydraulische aandrijving van de deuren en dat moet eerst gerepareerd worden.

Millery
Na de sluis begint de Franse Moezel. Het is een mooie, brede rivier – heel wat anders dan de smalle kanalen waar we de afgelopen weken op gevaren hebben. Het is redelijk rustig met beroepsscheepvaart, maar wát er doorheen komt is ongelofelijk groot. Schepen van 135 meter lang en bijna 12 meter breed schuiven ons voorbij. We kiezen een rustige ligplaats bij het plaatsje Millery aan een dode arm van de Moezel. Maar de rivier blijkt hier bijna helemaal dichtgegroeid te zijn met wier en daar komen we in vast te zitten. Door flink voor- en achteruit te draaien met de schroef maakt Bouke toch een doorgang naar de steiger.

Metz
Van Millery varen we naar Metz. De passantenhaven ligt bijna aan de voet van de dom, op nog geen 100 meter van het centrum. Het is alweer een prachtige dag maar wel heet: 30 graden. We bezichtigen de koele kathedraal en bewonderen de ramen van Chagal. Eenmaal weer buiten slaat de hitte ons tegemoet. We hebben geen puf om door de stad te gaan lopen dus we nemen het bejaardentreintje en laten ons lui langs alle mooie plekjes rijden. Graag zouden we nog een extra dag in deze verrassend mooie stad zijn gebleven, maar ons vignet voor Frankrijk loopt af, dus we moeten verder. We vertrekken 's ochtends al vroeg maar bij de sluizen zit alles tegen en het is al bijna 17 uur als we aankomen bij Sierck-les-Bains.

Prikkeldraad
Volgens de kaart is er in Sierck-les-Bains een passantenhaven: de laatste van Frankrijk. Maar de haven is opgeheven. We zijn moe, het is nog steeds erg warm en de volgende aanlegmogelijkheid is pas over 10 kilometer. Daarom besluiten we het verbodsbord te negeren en toch af te meren aan de steiger. De poort naar de wal is afgesloten zodat we geen boodschappen kunnen halen, maar we hebben nog wat blikjes aan boord. Het is hier heerlijk rustig en we gaan allebei lekker zwemmen in de rivier. Later meert een jong Duits stel hier ook af. De man ziet kans om over het prikkeldraad te klimmen en haalt de volgende ochtend voor ons vers brood bij de bakker.

Wijnproeverij
Er zijn problemen bij de sluis van Apach/Schengen zodat we pas om 10 uur de grens over gaan. Achter ons ligt dan Frankrijk, links Luxemburg en rechts Duitsland. In Luxemburg kunnen we in de haven van Schwebsange diesel tanken voor maar 88 ct de liter. De pomp is echter leeg. Volgens de havenmeester is de tankwagen er wel met een klein uurtje maar uiteindelijk liggen we er tweeëneenhalf uur te wachten in de brandende zon. Het wordt nu wel erg laat en we zoeken een plaatsje om te overnachten. Aanlegsteigers genoeg in alle plaatsen, maar overal is de toegang naar de wal afgesloten met hoge hekken. In het Luxemburgse dorpje Ahn zien we een steiger met een laag hekje. Dat zit ook op slot, maar we kunnen er makkelijk overheen klimmen. Bij het Weingut Steinmetz staat de kelderdeur open. We gaan naar binnen, maar er is niemand. Even later komt er een vrouw uit een huis aan de overkant. Ze blijkt de moeder van de wijnboer te zijn en laat ons alle wijnen uitgebreid proeven. We kopen twee doosjes bij haar en krijgen een steekwagentje mee om ze aan boord te rijden. Daarna worden we uitgenodigd om nog een wijntje bij haar in de koele kelder te komen drinken. Zo wordt een nare dag weer helemaal goedgemaakt.

Moselherz
De sluiswachter van Grevemacher laat ons twee uur in de brandende zon wachten op een groot vrachtschip dat er zogenaamd aan komt en waarmee we dan samen zouden kunnen schutten. Het schip komt nooit. Ten lange leste laat hij ons alleen door de sluis gaan. Het blijft drukkend heet en we besluiten Trier niet aan te doen omdat de dichtstbijzijnde haven een half uur met de bus van het centrum ligt. We varen dus door en genieten van de mooie Moezel met de uitgestrekte wijnhellingen en de pittoreske dorpjes. Enig minpuntje zijn de snelle motorboten die soms voor flinke golfslag zorgen. In Pölich vinden we een beschut plaatsje in de gezellige jachthaven Moselherz.

Krappe sluisjes
Er was ons verteld dat we niet in de smalle bootsluizen op de Moezel zullen passen. Maar omdat je bij de grote sluizen soms lang moet wachten, gaan we bij Detzem toch een keer bij de bootsluis kijken. Het verval is 9 meter en het ziet er akelig krap uit. We zijn dus blij dat er een groot vrachtschip uit Dordt aankomt en we toestemming krijgen om tegelijk daarmee de grote sluis in te gaan. We maken een praatje met de sluiswachter en hij zegt dat we wel in de botensluis passen, maar dat het een kwestie van durven is omdat het maar nét kan. In Wintrich gaan we het proberen en ja hoor, het gaat precies! De sluis is 3.40 breed en wij zijn 3.20: aan elke kant dus een handbreedte over. Het is kicken dat alles zo goed gaat: net een kermisattractie.

Cochem
Van Bernkastel gaat de reis via Bullay naar Cochem. We nemen nu steeds de kleine bootsluizen en zien bij Zeltingen voor het eerst ook de bijzondere 'Bootsgasse' in werking: een smalle goot naast de sluis, waardoor een kano met een rotgang naar beneden kan spuiten. Om 10.30 meren we af aan de steiger in Cochem, waar Wout en Hannie bij ons aan boord stappen. Met ons vieren genieten we van het stadje en de terrasjes. De volgende dag is het nog steeds schitterend weer en maken Wout en Hannie in Müden het automatische schutten doorzo'n krappe bootsluis mee. We varen door naar Löf. Daar stappen zij op de trein terug naar Cochem en wij blijven er overnachten. Het is een doehetzelf-jachthaven: geen havenmeester maar een briefje met het vriendelijke verzoek het verschuldigde bedrag in een speciaal envelopje in de brievenbus doen. Leuk dat het zo kan.

De Rijn
Voor het eerst sinds ruim een week regent het. Daarom houden we het in Koblenz snel voor gezien. We gaan door onze laatste buitenlandse sluis van deze reis (onze 299ste!) en bij Deutsches Eck draaien we de Rijn op. Nu wordt het menens wat beroepsvaart betreft. Allebei moeten we voortdurend goed opletten want het is flink druk en we hebben de verrekijker er steeds bij om op tijd te kunnen zien of de schepen het blauwe bord tonen ten teken dat niet de rechter- maar de linkeroever aangehouden moet worden. Grote cruiseschepen, containerschepen en duwcombinaties van 190 meter lengte komen ons voorbij. De wind neemt toe en er vallen een paar zware buien die het zicht ook nog eens belemmeren. Bonn heeft geen stadshaven en omdat we de sterke stroom mee hebben en we daarmee met gemak 15 km/u halen, besluiten we door te varen naar Keulen. Hier nemen we voor het eerst sinds Toul een rustdag en gaan we lekker genieten van Papa Joe's Jazzcafé, het oudste van Duitsland en ons nog bekend van een vorig bezoek aan Keulen. Als ze horen dat wij met de boot naar Keulen zijn gevaren, worden we als 'helden' onthaald.

Tot slot
Daarna gaat de reis naar Düsseldorf (10 juli) en vervolgens via de Gelderse IJssel en binnendoor langs Zutphen, Zwolle en Ossenzijl naar huis. We zijn dan 75 dagen onderweg geweest, hebben bijna 2200 kilometer afgelegd en zijn 302 sluizen doorgegaan! Leuk dat jullie ons reisdagboek zo gevolgd hebben. Tot ziens!